امنيّت عمومى

مقدّمه: امنيّت از امن و امان و به معناى سلامتى است و ريشه اصلىِ آن سكون و آرامش خاطر است و در اهميّت آن همين بس كه ابراهيم خليل (عليه السلام) وقتى درباره مكّه دعا مى كند مى گويد: «ربّ اجعل هذا بلداً آمناً» ; يا مى گويد: «ربّ اجعل هذا البلد آمناً» ; خدايا شهر مكّه را شهر امنى قرار ده، و خداوند دعاى او را مستجاب كرده و مى فرمايد: «و من دخله كان آمناً». و نيز در اهميّت امنيّت اين بس كه وقتى روز قيامت فرشتگان به بهشتيان مى گويند: بفرماييد وارد بهشت و به آنان خوش آمد مى گويند، مى گويند: «ادخلوها بسلام آمنين» ; يعنى داخل اين باغها شويد با سلامت و امنيّت، سلامت از هرگونه رنج و بيمارى و ناراحتى و امنيّت از هر گونه خطر، و پس از بشارت سلامت و امنيّت سخن از شسته شدن كينه ها از سينه ها و برطرف شدن صفات زشت و ناپسندى همچون حسد و خيانت و مانند آن است كه روح اخوت و برادرى را به هم مى زند، و نيز سخن از حذف تشريفات غلط و امتيازات نابجا است كه آرامش فكر و جان را در هم مى ريزد. و نكته مهّم اين است كه سلامت و امنيّت نه تنها سرآغاز نعمتهاى بهشتى است بلكه پايه و اساس هر نعمتى است و بدون آندو هيچ نعمتى قابل بهره گيرى نيست. و مع الاسف به تعبير معروف «نعمتان مجهولتان الصحة والامان» همين دو نعمت معمولاً مورد غفلت انسان واقع مى شود و تا انسان از نعمت سلامتى برخوردار است قدر نمى داند و نيز تا از نعمت امنيّت برخوردار است قدردان نيست. با حفظ اين مقدّمه يكى از جهات بسيار مهّمى كه در جامعه جهانىِ امام مهدى (عج) خيلى روى آن تأكيد شده همين مسأله امنيّت است در آن زمان امنيّت از جميع جهات در حدّ اعلا تأمين است: امنيّت مالى، امنيّت جانى، امنيّت آبرويى، امنيّت فكرى و فرهنگى، امنيّت اقتصادى، امنيّت اعتقادى، امنيّت نظامى، امنيّت روحى و روانى، امنيّت اجتماعى و . . . آرامش خاطر بر آن جامعه حكم فرما است و مرزهاى امنيّت انسانها مورد تهديد واقع نمى شود در كمال آرامش و صلح و صفا به زندگىِ انسانى مشغول هستند و قرآن وقتى سخن از حكومت صالحان مطرح مى كند و مى فرمايد:

«وعداللّه الذين آمنوا منكم و عملوا الصالحات ليستخلفنّهم فى الارض كما استخلف الّذين من قبلهم وليمكنّن لهم دينهم الّذى ارتضى لهم وليبدلنّهم من بعد خوفهم امنا يعبدوننى لايشركون بى شيئاً».

ترجمه: خداوند به كسانى كه از شما ايمان آورده اند و عمل صالح انجام داده اند وعده مى دهد كه آنها را قطعاً خليفه روى زمين خواهد كرد، همان گونه كه پيشينيان را خلافت روى زمين بخشيد. و دين و آئينى را كه براى آنها پسنديده پا برجا و ريشه دار خواهد ساخت و خوف و ترس آنها را به امنيّت و آرامش مبدّل مى كند، آنچنانكه تنها مرا مى پرستند و چيزى را براى من شريك نخواهد ساخت.

دراين آيه تأكيد بسيار سخن از تبديل خوف مؤمنان و نگرانىِ آنان به امنيّت است كه درسايه حكومت و خلافت صالحان اين امنيّت مطلق تأمين مىشود، البته امنيّت هدف نيست بلكه مقدّمه اى است براى اينكه انسانها با خاطرى آسوده

خداى يكتا را بپرستند و هيچ چيز را شريك او در عبادت قرار ندهند. و در اين باره روايات عجيبى در باب جامعه جهانىِ امام مهدى(عج) وارد شده كه ذيلاً فرازهايى را نقل مى كنيم:

«. . . حتّى يأمن الشاة والذئب، والبقرة والاسد، والانسان والحيّة، و حتّى لاتقرض فارة جراباً».

در آن زمان به قدرى دنيا امن و امان مى شود كه گرگ و ميش، گاو و شير درنده، انسان و مار در كنار يكديگر زندگى مى كنند وهمه از گزند دشمنان خويش احساس امنيّت مى كنند و تا آنجا كه هيچ موشى هيچ فرشى را نمى جود.

«. . . حتّى تمشى المرأة بين العراق الى الشام . . . وعلى رأسها زبيّلها لايهيجها سبع ولاتخافه».

به قدرى امنيّت بالا است كه زن به تنهائى از عراق تا شام مى رود و زنبيل بر سر دارد و هيچ درنده اى او را به هيجان در نمى آورد و نمى ترساند.

«. . . واذا قام القائم حكم بالعدل وارتفع فى ايامّه الجور و أمنت به السُبُل» ; در آن زمانى قضاوت عادلانه خواهد بود، جور و ستم برچيده مى شود و راهها به بركت او امن و امان مى گردد.

. . . حتى يخرج العجوز الضعيفه من المشرق تريد المغرب ولاينهاها أحد به قدرى امنيّت حاكم است كه پير زن ضعيف و ناتوان از شرق عالم خارج مى شود و مى خواهد به غرب عالم سفر كند و هيچ كس مانعش نمى شود.

«. . . و ألقى فى تلك الزمان الأمانة على الارض فلايضرّ شىء شيئاً ولايخاف شىء من شىء ثم تكون الهوام والمواشى بين الناس فلايؤذى بعضهم بعضاً وانزع حمّة كلّ ذى

حمّة من الهُوام وغيرها و اذهب سمَّ كل ما يلدغ».

خدا در حديث قدسى مى فرمايد:

در آن زمان امنيّت را بر روى زمين مى افكنم، و هيچ چيزى به چيز ديگر ضرر نمى رساند و هيچ چيزى از چيز ديگر نمى ترسد تا آنجا كه حشرات و چهارپايان در ميان مردم حركت مى كنند و هيچكدام به ديگرى آسيب نمى رساند و ستم گزنده ها را مى برم، و حالت تعصّب و هجمه و درندگى را از درندگان سلب مى كنم.

«. . . فيبعث المهدى الى امرائه بساير الامصار بالعدل بين الناس و ترعى الشاة والذئب فى مكان واحد ويلعب الصبيان والحيات والعقارب ولاتضّرهم بشيئى ويذهب الشر ويبقى الخير».

امام مهدى(عج) فرماندهان و اميرانش را به همه بلاد گسيل مى دارد و به آنها امر مى كند كه در ميان مردم به عدالت رفتار كنند و در آن زمان گوسفند و گرگ يكجا مشغول چرا مى شوند، و كودكان و مارها و عقربها كنار هم بازى مى كنند و به يكديگر آسيبى نمى رسانند، و تمام شر و بدى مى رود و تمام خير و نيكى ماندگار مى شود.

حال اينگونه تعبيرات كنايه از كمال امنّيت و عدالت در عهد حضرت است كه انسانهاى گرگ صفت در كنار انسانهاى مظلوم و آرام و بى ضرر، زندگى مى كنند و حالت سبعيّت و درندگى از انسانها سلب مى شود و كسى درصدد اضرار به ديگران نيست و ممكن است اين تعابير به ظاهرش باقى باشد و واقعاً در آن عصر گرگ و ميش كنار هم زندگى كنند، كودكان و مارها با يكديگر بازى كنند و . . . كه اين خيلى عجيب است و براى خيلى ها ممكن است باورش سنگين باشد ولى از قدرت خداوند و ولايت تكوينى حضرت مهدى(عج) و از تلاشهاى علمى دانشمندان براى اهلى كردن وحوش و . . . اين امور بعيد نيست و شايد نمونه كوچكى از آن را

مربوط به زمان حضرت نوح بدانيم كه از هر حيوانى يك جفت سوار كشتى نمود و همه در كنار هم زندگى كردند بدون اينكه به يكديگر آسيب برسانند. و به هر حال اصل وجود امنيّت و آرامش خاطر در جميع جهات مسلّم است.

هنوز در دنيا امنيّت مالى وجود ندارد و على الدوام اخبار سرقتهاى بزرگ و كوچك درجرايد نوشته مى شود، امنيّت جانى وجود ندارد و ممكن است در جوامع پيشرفته اى مثل آمريكا هم هفت تير بدستى به مدرسه اى حمله كند و عدّه اى را به خاك و خون بكشد، امنيّت عرضى نيست و انسانهاى خائنى هستند كه به ناموس ديگران به چشم خيانت مى نگرند و . . بارى غنا وبى نيازى، عدالت همه جانبه، امنيّت خاطر از هر جهت، عمران و آبادنى و . . . اركان يك زندگى سالم و انسانى است و حدّ اعلاى آن بدور از هر كم و كاستى در آن زمان بروز و ظهور خواهد كرد، هنوز بشر از گزند بيانها و قلمهاى مسموم و كفر آلود و شرك آميز و شبهه افكن و . . . در امان نيست، مرزهاى عقيده و ايمان او امن نيست، مرز فكر و انديشه امن نيست، شياطين جنّ و انس در كمين هستند و تيرهاى صد شعبه مسموم و زهرآگين خود را به قلب افكار و انديشه ها و عقايد انسانها نشانه مى روند و پاسداران مرزهاى عقيدتى و دينى در سنگرند و با كمال جديّت مراقب اوضاع هستند و نگرانند از اينكه مبادا نسل جوان گرفتار نابسامانىِ فكرى و اعتقادى شوند و . . . و امنيّت جامع و كامل در آن عصر است و ما در انتظار رؤيت آن روزيم.

بى نيازى عمومى

در حكومت جهانى امام مهدى(عج) همه انسانها از لحاظ زندگىِ اقتصادى بى نياز مى شوند و همگان در رفاه خواهند بود، بدبخت و گرسنه و بى خانمان نخواهد بود، هيچكس ديگران رااستثمار نمى كندو از آنها بهره كشى نمى كند و در اين باب روايات فراوانى وجود دارد:

«. . . يتنعّم امتّى فى زمانه نعيما لم يتنعمّوا مثله قطّ البّر والفاجر »; امّت من در زمان امام مهدى آنقدر از نعمتهاى الهى برخوردار باشند كه هرگز نظير آن را در عالَم متنعّم نشده اند و اين نعمتها فقط براى نيكان نيست بلكه نيك و بد همه از اين نعمتهاى بى پايان و خان گسترده مهدوى استفاده مى كنند.

«. . . و يجعل اللّه الغنى فى قلوب هذه الامّة »; در آن زمان خداوند غنا و بى نيازى را در دلهاى اين امّت قرار مى دهد، و قلباً احساس بى نيازى مى كنند.

«. . . والمال يومئذ كدوس يقوم الرجل فيقول يا مهدى اعطنى، فيقول: خذ »; يعنى اموال در زمان امام زمان كدوس (مجمع طعام و هر آنچه از دراهم و دنانير كه يكجا

جمع شود) است يعنى كوه كوه درهم و دينار و طعام و خوراكى وجود دارد و در اختيار امام زمان است و مردى برمى خيزد و مى گويد: يا مهدى به من كمك كن امام مى فرمايد: بگير، و اصلاً سخن از مبلغ و عدد نيست يعنى هر چه بخواهد به او مى دهد تا خود احساس بى نيازى كند و بگويد: بس است.

«. . . و يملأ اللّه قلوب امّة محمّد غناً و يسعهم عدله حتّى يأمر مناديًا ينادى يقول: من له فى المال حاجة؟ فما يقوم من الناس الاّ رجلٌ واحد فيقول: انا، فيقول: ائت السّدّان يعنى الخازن فقل له: انّ المهدى يأمرك ان تعطينى مالاً فيقول له: اُحث حتى اذا جعله فى حجره و أبرزه ندم... فيردّه ولايقبل منه فيقال له: انّا لا نأخذ شيئاً اعطيناه... ».

ترجمه: خداوند در زمان امام عصر(عج) دلهاى امّت پيامبر (صلى الله عليه وآله وسلم) را از غنا و بى نيازى مالامال مى كند و عدالت امام مهدى همه امّت را فرا مى گيرد تا آنجا كه حضرت به شخصى امر مى كند كه در ميان مردم اعلان كند (وطبعاً اين اعلان در يك مسجد يا مكان خاص نيست بلكه از طريق رسانه هاى عمومى و شبكه سراسرى دنيا اعلان مى كند.) چه كسى نياز مالى دارد؟ از ميان همه انسانها تنها يك نفر مراجعه مى كند و مى گويد: من، امام مى فرمايد: برو نزد خزانه دار و به او بگو: مهدى(عج) تو را امر مى كند كه به من مبلغى بپردازى (سخن از وام و قرض دادن نيست بلكه عطاهاى مجانّى و بلاعوض است.) و خزانه دار مى گويد: دامنت را پهن كن و آنقدر به او مى كند كه وى پشيمان مى شود و مى گويد: من نياز مالى ندارم و نمى خواهم، ولى خزانه دار پس نمى گيرد و قبول نمى كند و مى گويد: ما آنچه را كه عطا كرديم باز پس نمى گيريم.

«. . . فيجىء الرجل فيقول: يا مهدىُّ أعطنى أعطنى فيحثى له فى ثوبه ما استطاع ان يحمله »; مردى خدمت امام عصر مى رسد و مى گويد: اى مهدى به من كمك كن، به

دستور امام تا آنجا كه مى تواند حمل كند به او درهم و دينار مى دهند. (يعنى حدّ و مرزى ندارد و ظاهراً اينها غير از آن تقسيمى بالسوّيه و اضافه بر آن است كه در خزانه وجود دارد و هر كس هر چه بخواهد به او مى دهند، البتّه شرايط به گونه اى است كه اينگونه مراجعه كنندگان انگشت شمار مى باشند و مثل اين زمانها نيست كه اگر اعلان شود فلانجا فلان مادّه غذائى را ارزان مى دهند يا مجانّى تقسيم مى كنند و مردم بشنوند چه غوغائى مى شود و قيامتى به پا مى كنند و چه بسا عدّه زيادى زير دست و پا لِه شوند. و وقتى اين مقايسات انجام مى شود عظمت ثروتهاى عمومى در آن زمان معلوم مى شود).

«. . . يعطى المال بغير عدد...» ; بدون حساب و كتاب و شمارش مال را عطا مى كند و به افراد مى دهد.

«. . . يطلب الرجل منكم من يصله بماله و يأخذ من زكاته لايوجد احد يقبل منه ذلك استغنى الناس بما رزقهم الّه من فضله» ;

هر چه انسان مى گردد كه كسى را پيدا كند و زكات اموالش را به او بدهد كسى را نمى يابد و فقير و مسكينى پيدا نمى شود چرا كه همگان به واسطه آنچه خداوند از فضل خويش به آنها روزى كرده، بى نياز مى باشند و نيازمندى نيست كه زكات قبول كند.

«. . . ولايجد الرجل منكم يومئذً موضعاً لصدقته ولالبره لشمول الغنى جميع المؤمنين».

و آن روزگار مردى از شما مى خواهد صدقه بدهد، نيكى كند (و به كسى كمك مالى كند) ولى كسى را نمى يابد چرا كه غنا و بى نيازى همه مؤمنان را فرا گرفته است.

بارى آرزوى بشر از دير باز اين بوده كه روزى فقر و بدبختى را از جامعه خودشان ريشه كن كنند و همه آحاد مردم ثروتمند باشند، زندگىِ شرافتمندانه اى داشته باشند، و اين آرزوى ديرينه در زمان بقيّة اللّه جامه عمل مى پوشد و همگان بى نياز مى شوند و زندگىِ مرفّه و خوش و خرمّى پيدا مى كنند، و بدهكارى شرمنده طلبكار نمى شود، هيچ مردى شرمنده اهل و عيال نمى گردد، هيچ رئيس اداره و كارخانه شرمنده كاركنانش نمى شود و . . .

رفاه و آسايش در عصر ظهور

مدينه فاضله اسلامى، در حقيقت آرمان شهر آسايش و رفاه همگانى است. رفاه و تنعم به گونه‏اى خواهد بود كه ديگر نيازمندى در سطح جامعه يافت نمى‏شود; چون توزيع عادلانه منابع و ثروت جايى براى فقر و طبقه ضعيف باقى نمى‏گذارد.

در آن جامعه، مانند جوامع كنونى عمل نمى‏شود كه بيش از هشتاد درصد ثروت، در دست كمتر از بيست درصد و بيست درصد آن در دست هشتاد درصد مردم باشد و در نتيجه طبقه مرفه و فقير پيدا شود.

به علاوه در آن عصر، به جهت اجراى عدالت، نه آسمان از ريزش بركات خود بر مردم دريغ مى‏ورزد و نه زمين امساك مى‏كند; بلكه هرچه دارند در اختيار بشر قرار مى‏دهند.

از اين رو در شهر عدالت كه حقوق انسان‏ها محور توجه و برنامه ريزى است، بالطبع بذر اين توجه، محصولى چون رفاه و برخوردارى همگانى از موهبت‏هاى الهى را در پى خواهد داشت. اين موضوع در روايات اهل بيت عليهم السلام به خوبى تبيين شده است:

انه يبلغ سلطانه المشرق والمغرب وتظهر له الكنوز ولايبقى فى الارض خراب الا يعمره ;

حكومت او شرق و غرب جهان را فرا مى‏گيرد و گنج‏هاى زمين براى او ظاهر مى‏شود و در سرتاسر جهان جاى ويرانى باقى نخواهد ماند; مگر اين كه آن را آباد خواهد ساخت‏ .

امام صادق عليه السلام فرمود: اذا قام القائم حكم بالعدل وارتفع فى ايامه الجور وآمنت‏به السبل واخرجت الارض بركاتها ورد كل حق الى اهله... و حكم بين الناس بحكم داود وحكم محمد صلى الله عليه و آله وسلم فحينئذ تظهر الارض كنوزها وتبدى بركاتها ولايجد الرجل منكم يومئذ موضعا لصدقته ولا لبره لشمول الغنى جميع المؤمنين...;

وقتى كه قائم قيام كند، حكومت را براساس عدالت قرار مى‏دهد و ظلم و جور در دوران او برچيده مى‏شود و جاده‏ها در پرتو وجودش، امن و امان مى‏گردد، و زمين بركاتش را خارج مى‏سازد و هر حقى به صاحبش مى‏رسد، و در ميان مردم، همانند داود و محمد صلى الله عليه و آله حكم و داورى مى‏كند.

در اين هنگام زمين گنج‏هايش را آشكار مى‏سازد و بركات خود را ظاهر مى‏كند و كسى موردى را براى انفاق و صدقه و كمك مالى نمى‏يابد; زيرا همه مؤمنان بى نياز و غنى خواهند شد... .

بيان ظاهر شدن بركات زمين و خارج شدن گنج‏ها، نشان مى‏دهد كه هم مساله زراعت و كشاورزى به اوج ترقى خود مى‏رسد و هم تمام منابع زير زمينى، كشف و مورد استفاده قرار مى‏گيرد. در آمد سرانه افراد، آن قدر بالا مى‏رود كه در هيچ جامعه‏اى، فقيرى پيدا نمى‏شود و همه به سر حد بى نيازى و خود كفايى مى‏رسند.

امام على عليه السلام فرمود: «يزرع الانسان مدا، يخرج له سبعماة مد كما قال الله تعالى كمثل حبة انبتت‏سبع سنابل فى كل سنبلة ماة حبة والله يضاعف لمن يشاء; [در عصر حضرت مهدى] انسان يك مد مى‏كارد و هفتصد مد برداشت مى‏كند، چنان كه مضمون آيه شريفه قرآن است‏» .

رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم فرمود:

و يخرج له الارض افلاذ كبدها ويحثوالمال حثوا ولايعده عدا;

زمين در آن عصر قطعات كبد خود را براى او بيرون مى‏فرستد و او ثروت بدون شماره و محاسبه در ميان مردم پخش مى‏كند.»

رسول خدا صلى الله عليه و آله وسلم فرمود:

«ابشركم بالمهدى يملا الارض قسطا كما ملئت جورا وظلما، يرضى عنه سكان السماء والارض يقسم المال صحاحا فقال رجل ما معنى صحاحا؟ قال: بالتسوية بين الناس، ويملا قلوب امة محمد غنى ويسعهم عدله حتى يامر مناديا ينادى يقول: من له بالمال حاجة فلايقوم من الناس الا رجل واحد ثم يامر له بالمال فياخذ ثم يندم ويرد;

شما را به ظهور حضرت مهدى عليه السلام بشارت مى‏دهم كه زمين را پر از عدالت مى‏كند، همان گونه كه پر از جور و ستم شده است. ساكنان آسمانها و زمين از او راضى مى‏شوند و اموال و ثروت‏ها را به طور صحيح تقسيم مى‏كند. شخصى پرسيد تقسيم صحيح ثروت چيست؟ فرمود:

به طور مساوى در ميان مردم تقسيم شود و دل‏هاى پيروان محمد را پر از بى نيازى كند و عدالتش همه را فراگيرد، تا آن جا كه دستور دهد كسى با صداى بلند صدا زند كه هر كس نياز مالى دارد، برخيزد. هيچ كس جز يك نفر بر نمى‏خيرد، سپس امام دستور مى‏دهد مال قابل ملاحظه‏اى به او بدهند; اما او به زودى پشيمان مى‏شود كه چرا آزمند و حريص بوده است و مال را بر مى‏گرداند»

عدالت اقتصادى

از نقاط بسيار برجسته در حكومت جهانىِ امام مهدى عدالت اقتصادى است، ثروت به طور عادلانه در ميان مردم تقسيم مى شود و هر كس از آن سهم خويش را .

دريافت مى كند ابتدا رواياتى در اين باب: «. . . و يقسّم المال صحاحاً» ; امام عصر اموال را به طور صحيح در ميان مردم تقسيم مى كند. «. . . و يقسّم المال بالسوّيه» ; او مال را به طور مساوى در ميان مردم تقسيم مى كند.

«. . . يقسّم المال صحاحاً فقال رجل ما صحاحاً؟ قال: بالسوّيه بين الناس اذا قام قائمنا قسّم بالسوّيه و عدل فى الرعيّة» «. . . يجمع اليه اموال الدنيّا من بطن الارض و ظهرها فيقول للناس: تعالوا الى ما قطعتم فيه الارحام و سفكتم فيه الدما الحرام و ركبتم فيه ما حرّم اللّه، فيعطى شيئاً لم يعطه احد كان قبله» ; تمام اموال دنيا از دل زمين (منابع و اموال زيرزمينى و گنجها) و روى زمين نزد امام (عليه السلام) جمع مى شود.

آنگاه حضرت خطاب به مردم مى فرمايد: اينها همان چيزهايى هستند كه به خاطر آن قطع رحم كرديد، خون يكديگر را به زمين ريختيد، محرّمات الهى را براى رسيدن به آن مرتكب شديد، اينك بياييد و از اين اموال آنچه مى خواهيد براى خود برداريد و به قدرى به اشخاص عطا مى كند كه احدى قبل از امام عصر(عج) چنين اعطائى نداشته است.

«. . . اذا قام قائمنا اضمحلّت القطائع فلا قطائع» وقتى قائم ما خاندان قيام كند همه قطايع مضمحّل و نابود مى گردد و قطايعى نخواهد بود. (قطايع عبارتست از زمينهاى مرغوبى كه سلاطين و مستكبران و طاغوتها آنها را به زور از صاحبانش گرفته و به تَيَوُّل خويش درآورده اند.)

اين بود رواياتى چند در رابطه با عدل اقتصادى كه از شاخه هاى اساسى عدل در دنيا است، ثروت براى همه، زندگى براى همه، رفاه براى همه و در عصر امام مهدى(عج) اين عدل و حدّ اعلا پياده مى شود امّا منظور از مال كدام است؟ آيا امام زمان اموال شخصىِ حلالِ مردم را از صاحبانش مى گيرد و در ميان آحاد انسانها تقسيم مى كند؟ و مالكيّت فردى و شخصى را الغاء مى كند؟ هرگز و قطعاً مراد اين نيست زيرا اسلام مالكيّت فردى را امضاء كرده و براى اموال خصوصىِ مردم احترام قائل شده و حرمت مال او رامثل حرمت خون او دانسته و همانطور كه ريختن خون مسلمان حرام است، بردن و گرفتن مال مسلمان هم با بودن طيب نفس او حرام است و معقول نيست كه امام (عليه السلام) به مردم اعلان كند هر چه از دارايى داريد بياوريد و بايد ميان همه تقسيم شود كه هزار و يك تالى فاسد دارد و مدّت دهها سال كمونيستم در جهان شعار الغاء مالكيّت خصوصى و فردى داد و مالكيّت را دولتى و عمومى و اشتراكى دانست و ديديم كه چگونه فرو پاشيد و نابود شد. پس منظور چيست؟ منظور اموال عمومى است از منابع زير زمينى و اخماس و زكوات و . . . كه بيت المال مسلمين است و در اختيار امام مهدى(عج) است ولى در آن زمان به قدرى بيت المال سرشار از اموال عمومى است و خزانه هاى دنيا در دست امام زمان است كه هر چه بدهد پايان نداردو اينهارا در ميان مردم تقسيم مى كند و به طور مساوى به اشخاص مى دهد و على القاعده بايد غير از اجرت و مزد و حقوق افراد و اشخاص و كاركنان مراكز مختلف باشد كه آن بر حسب استحقاق به افراد داده مى شود و يك فرد متخصّص با يك فرد عادى و بيسواد يكسان نخواهد بود و گرنه افراد رغبت به كار نمى كنند و اين طرز حقوق دادن كه عدالت نيست بلكه ظلم است زيرا با قابليّتهاى مختلف اگر مزاياى مادّى يكسان باشد ظلم است و عدل آن است كه استحقاقها مراعات شود و هر صاحب حقّى به حقّش برسد تا تلاشها و كوششها حرمت نهاده شود. بلكه منظور از اموال، اموال عمومى و بيت المال است و علاوه بر پرداخت حقوق و استحقاقها به همه انسانها به طور مساوى تقسيم مى شود و مال همه است، البته اگر ثروت بيت المال محدود باشد باز عدالت ايجاب مى كند كه به مناطق محرومتر، زودتر و بيشتر رسيدگى شود ولى با فرض اينكه در آن زمان ثروت دنيا در اختيار امام مهدى است و كم نمى آورد لذا تقسيم بالسوّيه در اين بخش قابل قبول است.

و در حديثى آمده: «ويفيض المال فيضا» ; يعنى اموال در زمان امام زمان فيضات دارد و مثل چشمه مى جوشد و پايان ندارد. كه بترسيم و اولويّت ها را رعايت كنيم.

عمران و آبادى

در حكومت جهانىِ امام عصر(عج) همه نقاط زمين آباد و سرسبز و مالامال از محصول مى شود و معادنِ زيرزمينى استخراج مى شود و زمين روئيدنيهايش را مى روياند و آسمان قطرات بارانش را فرو مى فرستد و از زمين و آسمان نعمت ريزش مى كند و وفور نعمت است و نقطه اى خالى از عمران نخواهد ماند. اينك روايات:

«و يخرج له الارض افلاذ كبدها»; زمين قطعه هاى كبدش را بيرون مى آورد.

«... ويرسل السماء عليهم مدراراً ولاتدّخر الارض شيئاً من نباتها»

آسمان بارانش را مثل ناودان فرو مى فرستد و زمين همه روئيدنيهايش را بيرون مى آورد و هيچ نباتى را ذخيره و احتكار نمى كند.

«. . . تنزل له السماء قطرها و تخرج له الارض بذرها»

آسمان قطراتش را براى امام مهدى نازل مى كند (و بر سرزمينهاى او مىبارد) و زمين بذرش را خارج مىسازد. تا آنجا وفور نعمتها مىشود كه زندگان آرزو مى كنند كه اى كاش مردگان بودند و اين همه نعمت را مى ديدند: «يتمنّى الاحياء الأموات» ; و زمين با ميل و رغبت كليدهاى در گنجهايش را به امام مى دهد تسليم مى كند: «و تلقى اليه مسلماً مقاليدها»; در آن روز زمين گنجهاى پنهانش را هويدا مى كند و بركاتش را نمايان مى سازد «و انزل بركات من السماء و الارض و تزهر الارض بحسن نباتها و تخرج كل ثمارها و انواع طيبها» ; در آن روزگار بركات از آسمان و زمين فرو مى بارد و زمين با بهترين روئيدنيهايش گلباران مى شود و همه ثمراتش و انواع گياهان خوشبويش را خارج مى كند (و اين منبع عظيم و تمام نشدنىِ ثروت، در اختيار امام مهدى قرار مى گيرد و آسمان از باريدن مضايقه نمى كند و زمين از روياندن دريغ نمى كند.) «و تزيد المياه فى دولته و تمّد الانهار و تضعف الارض اكلها و تستخرج الكنوز» ; در دولت امام مهدى آبها فراوان و نهرها امتداد مى يابد و زمين خوردنيهايش را دو چندان ظاهر مى كند و همه گنجهاى پنهان استخراج مى شود. «ولايبقى فى الارض خراب الاّ يعمر» ; در روى كره زمين هيچ نقطه خراب و ويرانى نمى ماند مگر آنكه حضرت آنجا را آباد و معمور مى سازد.

«. . . حتى تمشى المرأة بين العراق الى الشام لاتضع قدميها الاّ على النبّات»

بقدرى آبادانى فراوان مى شود كه زنى از سرزمين عراق تا شام پياده اگر طى طريق كند در تمام مسير روى سبزيها و نباتات گام برمى دارد و زمين خشك و بايرى نخواهد ديد. حال اگر مقايسه كوچكى انجام شود عظمت آبادانى در آن عصر روشن مى شود: تنها در گوشه اى از عالم يعنى جمهورى اسلامى ايران

كه اين همه سرزمينهاى كوير و بى آب و علف وجود دارد اگر بخواهيم گوشه هايى را كوير زدايى كنيم چقدر با مشكلات روبرو هستيم و سالها طول مى كشد و چه بسا توفيق چندانى هم نيابيم، ولى در زمان حكومت امام مهدى(عج) كلّ كره زمين آباد مى شود و كوير زدائى مى گردد و سرزمين موات و بايرى نخواهد ماند و اين واقعاً رؤيا و آرزوى هر انسانى است كه انشاء اللّه در آن عصر جامعه عمل خواهد پوشيد.