يك فرد با ايمان بايد «كَيِّس» و هوشيار باشد و به جاى دو چشم، با چهار چشم اطراف خود را ببيند و كاملاً مراقب باشد، كه از ناحيه دشمن غافلگير نگردد، و به طور خلاصه مؤمن در اين دنيا بايد خود را همواره در جبهه مقدم جنگ با دشمن ببيند و مواظب باشد كه اگر دشمن از در رفت، از پنجره وارد نشود، اگر در جبهه نظامى شكست خورد در جبهه اقتصادى پيروز نشود و...

به عنوان مثال; حكومت عثمانى يك حكومت مقتدر اسلامى بود، هيچ قدرتى را ياراى مقابله با آن نبود ولى بر اثر عدم هشيارى و به خاطر غفلت و غوطهور شدن در امور گذرا و مادّى، آنچنان غافلگير شد كه با يك پيش آمد يعنى جنگ جهانى دوم از هم پاشيد و به چندين قسمت تجزيه شد و در نتيجه در مارس 1925 ميلادى اسلام به معنى يك قدرت آشكار سياسى و اجتماعى و كانون مشتعل از انديشه ها و احساسهاى نو و نيرومند زائيده از صحنه حوادث جهان رخت بربست واز ميدانهاى گرم كار و پيكار به گوشه سرد و آرام خزيد و رفته رفته راه سقوط و تفرّق را پيش گرفته، نه تنها در جبهه نظامى و سياسى شكست خورد بلكه اسلام جوشان و خروشان و حركتزا و جنبش آفرين در ميانشان به اسلام فرسوده و بى روح درآمد، دشمنان از فرصت استفاده كرده و به پيش تاختند.

در اين راه بايد از عوامل بازدارنده و غافل كننده مانند سنت گرائى و گذشته نگرى غلط، شخصيت گرائى، پيشداورى و گم بودن، عُجب و خودبينى، پيروى از هوس هاى نفسانى، تكيه بر حدس و گمان، وابستگى ها و...، به شدت پرهيز كرد.

اين مطلب مهم را رسول اكرم(صلى الله عليه وآله وسلم) در يك عبارت كوتاهى فرموده است:

«وَ لَوْ لا كَثيرُ كَلامِكُمْ وَ تَمْرِيج فِى قُلُوبِكُمْ لَرَأَيْتُمْ ما اَرى وَ سَمِعْتُمْ ما اَسْمَعُ;

اگر زياده روى در سخن شما (شعار توخالى)، و هرزه چرانى در دل شما (پر كردن ذهن از امور واهى) نبود هرچه من مى بينم شما هم مى ديديد و هرچه من مى شنوم شما هم مى شنيديد.