رهبرى بنى اسرائيل پس از يوشع(ع) به داوران و قاضيان انتقال يافت كه شبيه خلفا در ميان قبائل قريش بودند كه پانزده تن از آنان به فرمانروايى رسيدند.
دوره داوران با دو ويژگى شناخته مى‏شود، اين دو ويژگى را پيوسته در طول تاريخ با بنى‏اسرائيل مشاهده مى‏كنيم. يكى انحراف آنان از خط پيامبران(ع): و ديگرى مسلط كردن خداوند كسانى را كه عذاب دردناكى به آنان بچشانند، همچنان‏كه در قرآن از آن ياد شده است.
تورات (سفر داوران در باب سوم و پنجم) درباره انحراف بنى اسرائيل بعد از يوشع(ع) چنين مى‏گويد:
آنان در ميان كنعانيان و حيثى‏ها و اموريها و فرزيها و حيوى‏ها و يبوسيان، ساكن شده و دخترانشان را همسران خود قرار داده و دختران خود را به پسران آنها داده و خدايان آنها را پرستيدند.
و در باب 8: 3 مى‏گويد:
نخستين كسى كه بر آنها سلطه يافت و آنها را به مدت هشت سال تحت فرمان خود درآورد (كوشان رشتعايم) فرمانرواى آرام در منطقه النهرين بود.
آن گاه بنى عمون و عمالقه بر آنها هجوم برده و بر شهر اريحا استيلاء يافتند. سپس يابين فرمانرواى كنعان به مدت ده سال در حاصور بر آنان مسلط شد
بعد از آن بنى عموم و فلسطينيان هجده سال آنان را به بردگى خود درآوردند.
و پس از آن فلسطينى‏ها آنها را كيفر نموده و مدت چهل سال بر آنان مسلط گشتند.
فرمانروايى داوران پس از يوشع(ع) تا زمان صموئيل پيامبر(ع) ادامه يافت، همان پيامبرى كه خداوند متعال در قرآن وى را چنين ياد نموده است:
آيا نديدى آن گروه بنى اسرائيل را كه پس از موسى از پيامبر خود درخواست كردند كه فرمانروايى براى ما برانگيز تا (به سركردگى او) در راه خدا جهاد كنيم پيامبرشان گفت: آيا اگر جهاد بر شما فرض شود نافرمانى مى‏كنيد؟ گفتند: چگونه مى‏شود كه ما در راه خدا مبارزه نكنيم در حالى كه ما و فرزندانمان از ديارمان رانده شده‏ايم. اما چون جهاد بر آنان مقرر گرديد بجز اندكى همه روى گردانيدند و خداوند از كردار ظالمان آگاه است.
تاريخ نويسان اين دوره را حدود يك قرن؛ يعنى از 1130 ق.م تا دوران طالوت و داود(ع) 1025 ق.م تخمين مى‏زنند، در حالى كه از سفر داوران در تورات مدت اين دوره بيش از اين مقدار فهميده مى‏شود.