مسأله ای كه خود امريكائى‏ها به آن معترفند، احساس روحيه پوچى در جامعه امريكا است؛ يعنى اين‏ها فكر مى‏كنند ما به كجا داريم مى‏رويم و دنبال چه هستيم؟ از اين خورد و خواب چه حاصل خواهد شد؟ اين حرف آن‏هايى است كه دارند. آن‏ها كه ندارند، بدبختى‏هاى ديگرى دارند. اين‏هايى كه دارند، اين مسأله برايشان به‏طور جدى مطرح است كه انسان در جامعه امريكا بى هدف است. بى هدف نهايى.
بى هدفى واقعا صدمه بزرگى به روحيه انسان مى‏زند. انسان در يك لحظه فكر مى‏كند كه قدم بعدى چيست؟ مى‏خواهيم چه كنيم؟
و احساس از خود بيگانگى دارند؛ يعنى احساس مى‏كنند از انسانيت بيگانه مى‏شوند. اين بيگانگى را هم در عمل حكومتشان مى‏بينند هم در عمل مديرانشان هم در عمل سرمايه دارانشان و هم در روابط اجتماعى جامعه. آن‏ها مى‏بينند انسانيت در بين آن‏ها نيست.
اين مسائل چيزهاى مادر است. وقتى اين‏ها را مى‏آوريم توى سازمان‏ها و در مسائل ديگر وارد مى‏شويم، مى‏بينيم چه ابتلائاتى است.