بحث ديگر بى اعتمادى در جامعه امريكا است كه نمونه آن در انتخابات اخير رياست جمهورى به وجود آمد. امريكا در هر جاى دنيا كه انتخابات مى‏شود مى‏خواهد ناظر بفرستد و نظارت كند و طلبكار است و مى‏گويد مثل ما عمل كنيد.
الآن خود آن‏ها به اين‏جا رسيده و به مشكل برخوردند و گوشه‏اى از آنچه را كه واقعيت است، مى‏گويند. شايد هم كشف شود كه مسائل بيش از اين‏ها است.
سيستم انتخاباتى آن‏ها به‏گونه‏اى است كه معمولاً نصفى از مردم در انتخابات شركت نمى‏كنند. به خاطر اين‏كه بى‏اعتمادند.
اگر در يك كشورى مثل ايران رأى دهنده‏ها 50 تا 60 درصد باشد، در دنيا ما را هو مى‏كنند و مى‏گويند مردم اين‏ها رشد سياسى ندارند يا استبداد است؛ اما در امريكا اگر 40 درصد مردم هم شركت بكنند، اين عيوب را مى‏پوشانند.
اصلاً وضع به‏گونه‏اى است كه مردم افتاده‏اند در يك راه بى برگشت. انتخاباتشان را به‏گونه‏اى طراحى كرده‏اند كه مردم بايد يا به اين حزب رأى دهند يا به آن حزب. چيز ديگرى هيچ وقت از صندوق در نمى‏آيد.
شرايط به‏گونه‏اى است كه هر انسان خوب، محبوب و مطلوبى بخواهد خارج از حزب جمهورى خواه و دمكرات نامزد شود، در نهايت بيش از 15 درصد نمى‏تواند رأى بياورد؛ آن‏هم از طبقات مظلوم و محروم كه از همه جا مأيوس‏اند، مانند سياهان و سرخ‏پوستان.
شبكه به‏گونه‏اى خاص طراحى شده و اسم آن را دموكراسى، آزادى، مردم سالارى گذاشته‏اند. رئيس جمهور حتماً بايستى يكى از اعضاى حزب جمهورى خواه يا دمكرات باشد. بعد هم اين‏ها مدعى‏اند - در كشورهايى امثال كشور ما كه 99 درصد مردم آن در اوج نشاط انقلابى در انتخابات شركت مى‏كنند و رأى مى‏دهند - و مى‏گويند شما دموكرات، آزاديخواه و مردم سالار نيستيد، بياييد از ما ياد بگيريد.