اگر انسان، دنیا را یک «سفر» و خود را «مسافر» آن بداند، سختىهاى آن، او را بىتاب و رنجور نمىسازد.
امام على علیهالسلام کلام زیبایى در این باره دارد:
عِبادَ اللّه! اُوصیکم بِالرَّفضِ لِهذِهِ الدُّنیَا التّارِکةِ لَکم وإن لَم تُحِبّوا تَرکها ... فَإِنَّما مَثَلُکم ومَثَلُها کسَفرٍ سَلَکوا سَبیلاً فَکأَنَّهُم قدَ قَطَعوهُ ، وأمّوا عَلَما فَکأَنَّهُم قَد بَلَغوهُ.(نهج البلاغة، خطبه 99)؛ بندگان خدا! شما را به دل کندن از این دنیا سفارش مىکنم ، که شما را رها خواهد کرد، هر چند شما مایل به ترک آن نباشید... همانا مثل شما و مَثَل دنیا همانند مسافرانى است که تا مقدارى راه رفتهاند، گویا تمام آن را پیمودهاند و تا قصد رسیدن به نشانهاى (در میان راه) را دارند، گویا به آن رسیدهاند .
همچنین در سفارش آن حضرت به فرزندشان امام حسن علیهالسلام نیز آمده است:
یا بُنَیَّ إنّی قَد أنبَأتُک عَنِ الدُّنیا وحالِها وزَوالِها وَانتِقالِها ، وأنبَأتُک عَنِ الآخِرَةِ وما اُعِدَّ لأَهلِها فیها ، وضَرَبتُ لَک فیهِمَا الأَمثالَ ، لِتَعتَبِرَ بِها ، وتَحذُوَ عَلَیها . إنَّما مَثَلُ مَن خَبَرَ الدُّنیا کمَثَلِ قَومٍ سَفرٍ نَبا بِهِم مَنزِلٌ جَدیبٌ فَأَمّوا مَنزِلاً خَصیبا وجَنابا مَریعا ، فَاحتَمِلوا وَعثاءَ الطَّریقِ ، وفِراقَ الصَّدیقِ ، وخُشونَةَ السَّفَرِ ، وجُشوبَةَ المَطعَمِ ، لِیَأتوا سَعَةَ دارِهِم ، ومَنزِلَ قَرارِهِم ، فَلَیسَ یَجِدونَ لِشَیءٍ مِن ذلِک ألَما ، ولا یَرَونَ نَفَقَةً فیهِ مَغرَما ، ولا شَیءَ أحَبُّ إلَیهِم مِمّا قَرَّبَهُم مِن مَنزِلِهِم ، وأدناهُم مِن مَحَلَّتِهِم(نهج البلاغة، نامه 31)؛
اى فرزندم! همانا من تو را از دنیا و حالات آن و زوالش و دگرگونىاش آگاه ساختم، و از آخرت و آنچه براى اهلش در آن مهیّا شده، با خبر نمودم و در باره این دو ، برایت مثالهایى زدم تا از آنها عبرت بگیرى و در راه صحیح، گام نهى. مَثَل کسانى که دنیا را خوب آزمودهاند ، همانند مسافرانى است که در سرمنزلى بىآب و آبادى و پرمشقّت که قابل ماندن نیست قرار گرفتهاند و قصد دارند تا به منزلى پرنعمت و به ناحیهاى که در آن آسایش و راحتى است کوچ نمایند . پس مشقتهاى راه و دورى دوستان و سختى سفر و ناگوارى غذاها را تحمّل کردند تا به خانه وسیع خویش و سرمنزل قرار و آسایش خویش درآیند و از هیچ یک از این مشکلات، احساس درد نمىکنند و هزینههاى مصرف شده را خسارت نمىشمرند و هیچ چیز برایشان محبوبتر از آن چیزى نیست که آنان را به منزلشان نزدیکتر سازد و به محلشان برساند.
امام باقر علیهالسلام نیز مىفرماید :
أهلُ الدُّنیا سَفرٌ یَحُلّونَ عَقدَ رِحالِهِم فی غَیرِها(تحف العقول، ص299)؛ اهل دنیا مسافرانى هستند که بند کولهبارشان را در غیر آن ، باز مىکنند.
امام على علیهالسلام مىفرماید :
أهلُ الدُّنیا کرکبٍ یُسارُ بِهِم وهُم نِیامٌ(نهج البلاغة ، حکمت 64)؛ اهل دنیا همانند سوارهاى هستند که آنان را مىبرند در حالى که خواباند.
و یا مىفرماید:
إنَّ أهلَ الدُّنیا کرَکبٍ ؛ بَیناهُم حَلّوا إذ صاحَ بِهِم سائِقُهُم فَارتَحَلوا (نهج البلاغة ، حکمت 415) ؛ همانا اهل دنیا همانند سوارهاند؛ در حالى که آنان بار گشودهاند، راهنما بانگ زند و آنان کوچ کنند.